Seizoensmail
Stel je voor dat je de bodem vergelijkt met je huid.
De grond met daaroverheen de planten werken misschien wel hetzelfde als ons vlees met daaroverheen onze huid.
Vanuit de trein of auto turen we over de landerijen. Daar staan de gewassen klaar om geoogst te worden. Op de klei vaak aardappelen, uien, kolen en op het zand de maïs en het graan. Monocultuur na monocultuur liggen de velden als een Mondriaan schilderij door het landschap. Daartussen liggen wegen en sloten met daarnaast rijen bomen als lollies. Strakgemaaide bermen maken het af. Het hoge productie plaatje met zo weinig mogelijk onderhoud is compleet.
Het lijkt net op iemand die zich geschoren of opgemaakt heeft om aan het werk te gaan.
De volgende stappen staan te wachten.
Met zo groot mogelijk machines worden de gewassen geoogst. Waarna er alleen nog maar afgeknipte planten staan. Dan komt de ploeg! De messen snijden de aarde verder open en de zwarte aarde komt tevoorschijn. De wond wordt langzaam groter en alle voedingsstoffen bloeden weg uit de aarde. Je voelt de pijn als een soort scheermes over je huid gaan. Doordat de grond elke keer wordt open geploegd kan het bodemleven zich moeilijk herstellen. Het is alsof je een wond weer open maakt. Hoe vaak wordt de bodem nog verder uitgeput hoeveel kan jouw huid aan?
Dank voor het lezen, op naar de winter.
Team HN